Dr. Bram Brouwer

Onafhankelijk waarheidszoeker en om- en tegendenker

     De door wielrenner Scarponi beroemd geworden papegaai Franky is bij een ongeval gewond geraakt. |      Na een periode van ziekte heb ik de draad op mijn website weer opgepakt. |      Door mijn ziekte is heeft ook de verhuizing van de Doping Academy stil gelegen. |      Om de waarheid te vinden, moeten we blijven twijfelen. |

[145]

Home | Terug

Introductie

Iedere sport heeft dikke spelregelboeken. Sportorganisaties leiden juryleden op om die regels te controleren. Overtredingen zien we als oneerlijk en daarom worden ze bestraft. Dopinggebruik wordt als zeer oneerlijk ervaren en de straf is dan ook navenant. Het opsporen van dopingzondaren kost veel geld en voor de zogenoemde ‘out of competition’ controles moeten topsporters voortdurend aan de antidopingautoriteiten laten weten waar zich bevinden.

Een voorbeeld: tijdens een gezellig avondje uit treft een topsporter een leuke partner en blijft slapen. Niks menselijks is topsporters vreemd. Tijdens het voorspel even bellen waar je bent, is ongepast. Dat kan immers het einde betekenen van een gepassioneerde nacht en een mogelijke gezamenlijke toekomst. Maar de kans bestaat nu dat de sporter niet thuis is als de dopingcontroleur ‘s morgens in de vroegte bij hem op de deur klopt voor een ‘out of competition’ controle. Niet thuis zijn en daardoor een controlle missen, betekent vermeend gebruiker zijn. Kortom: topsporters leveren veel persoonlijke vrijheid en privacy in. Buiten de sport zouden dergelijke inperkingen vrijwel zeker tot grote maatschappelijke onrust leiden.


Topsporters leveren zoveel persoonlijke vrijheid en privacy in.
Buiten sportwereld zou dat tot 
grote maatschappelijke onrust leiden.


 

Eerlijke sport

Schaatsen 02Al deze maatregelen staan in de sport in het teken van de eerlijkheid. Dat zou die regels rechtvaardigen. Eerlijkheid staat dus hoog aangeschreven in de sport. In dit streven naar eerlijkheid horen de Olympische Spelen tot de absolute top. Daarom beloven zowel sporters als officials tijdens de openingsceremonie van de Spelen, met de hand op de olympische vlag en voor het oog van de wereld, dat ze de wedstrijden eerlijk laten verlopen.

Na zoveel beloftes en verklaringen kun je niet meer twijfelen aan het eerlijke verloop van Olympische wedstrijden. Ook niet als Marianne Timmer na één valse start op de 500 meter schaatsen gediskwalificeerd wordt, terwijl haar tegenstandster Choi Seung-Yong na één valse start de wedstrijd mocht vervolgen. Dat is eerlijk. Zo staat het immers in de regels.

Hoe eerlijk zijn eerlijke spelregels?

In hun wijsheid hebben de regelmakers gemeend dat valse starts te veel tijd kosten. Om dat tijdsverlies te voorkomen hebben ze een spelregel bedacht die zegt dat per start slechts één valse geaccepteerd wordt. Een tweede valse start levert diskwalificatie op, ook als die de andere schaatser betreft. Overweeg dan nog het soms extreem lange wachten van de starter voor hij het startschot geeft, de minimale beweging van de overtreders en de jarenlange voorbereiding van de schaatssters. Alle mogelijk nog aanwezige twijfel over eerlijkheid verdwijnen dan als sneeuw voor de zon. Tot slot lijkt het volkomen eerlijk dat officials zich kunnen verschuilen achter spelregels die ze eerst zelf bedachten, zodat zij geen verdere verantwoording voor hun handelen meer hoeven af te leggen. Het staat immers in het reglement.

Tijdwinst

Hoeveel tijd kost een valse start? Dertig seconde tot één minuut?  Hoeveel valse starts kent een gemiddelde schaatswedstrijd op de 500 meter? Vijf, zes! Hoeveel zijn hiervan een tweede valse start? Eén, misschien twee! Dus het accepteren van één valse start per schaatser kost hooguit één à twee minuten extra tijd.

Vanwege de veiligheid moet het publiek twee uur voor het begin van de wedstrijden in de schaatshal aanwezig zijn. Door allerhande regels verloopt het toernooi vervolgens traag. Tussen de individuele races gaat veel tijd verloren. Per manche kost dit ruim een half uur. Hierdoor moet een, voor de 500 meter ongebruikelijke, dweilpauze ingelast worden. Opnieuw twintig minuten per manche, plus een uur pauze tussen de manches. Kortom: het publiek is zo’n vier uur bezig met binnen komen en het kijken naar ronddrentelende officials, dweilende ijsmachines en een opdrogende ijsbaan. En dat voor twee keer vijftien races van veertig seconden, ofwel twintig minuten, echt schaatsen. Dat is slechts acht procent van de tijd. Je kunt dan niet ook nog eens één à twee minuten aan die extra valse starts besteden. Het publiek zou dan te veel waar voor zijn duur gekochte kaartje krijgen en dat is niet niet eerlijk.

***

Copyright © 2006-2022 - Dr. Bram Brouwer - All Rights Reserved