189

Home | Terug


KossJohan Olav Koss is voor mij de mooiste schaatser ooit. Hij paarde een fantastische schaatstechniek aan een perfecte timing op de baan en dat werd versterkt door het nauwsluitende fel rode schaatspak van de Noren, waarin de bewegingen van atleet perfect uitkwamen. Zelfs in saaie wedstrijden was het kijken naar de schaatsende Koss een lust voor het oog, althans voor mij.

Koss was het beeld dat mij voor ogen kwam toen Tom Dumoulin de slottijdrit in de 100e Giro d’Italia naar zijn hand zette. Net als Koss op zijn schaatsen straalde Dumoulin op zijn fiets een hoge mate van natuurlijke perfectie uit, die hij paarde aan een fantastische bochtentechniek. Ook bij Dumoulin benadrukte het snelle pak, dat zijn lichaam perfect omsloot, de bewegingen van de atleet. Het was voor mij opnieuw een lust voor het oog en ook nog eens tot de eerste Nederlandse Giro-zege ooit leidde.

Tot mijn verbazing waren de polderlandse media slechts gematigd enthousiast over de eerste Nederlander die sinds 37 jaar weer een grote ronde won. De tendens was dat Dumoulin dan wel de Giro had gewonnen, maar dat dat niets zegt over zijn kansen op winst in de Tour de France, volgens het Nederlandse sportjournaille dé wielerwedstrijd van het jaar. De Tour was harder, zwaarder en had een sterker deelnemersveld. Ook zou Dumoulins team niet bij machte zijn om in het ploegenspel tijdens de Tour haar mannetje te staan. En, vonden sommigen, het is wel heel dom om zoveel krachten in de Giro te verspillen als je de Tour wil winnen.

DumoulinWat betreft de mediabelangstelling en de daaruit voortvloeiende commerciële impact hebben de Nederlandse journalisten waarschijnlijk gelijk. Maar op sportief gebied valt op de beweringen wel wat af te dingen. Voor de Italianen, toch een belangrijk wielerland, is de Giro veel belangrijker dan de Tour. Veel wielerliefhebbers, waaronder ikzelf, die eerder uitgaan van het sportieve karakter van de wedstrijd, zullen dat beamen.

Pas nadat de Giro vorig jaar in Appeldoorn startte en Steven Kruiswijk die editie dreigde te gaan winnen, kwam er in Nederland wat meer media-aandacht voor de rondrit in de Italiaanse laars. Gelukkig hadden Nederlandse wielerliefhebbers zich al jaren kunnen ‘behelpen’ met het Belgische Sportza en daar hebben ze zeker geen spijt van gehad.

Spannende laatste Giro-weken, zoals in de Dumoulin-Giro, met tot in de laatste kilometers meerdere kanshebbers op de eindzege, zijn in de Giro eerder regel dan uitzondering. Ik herinner me een bergetape op de voorlaatste dag van de Giro, waarin de roze-trui virtueel voortdurend van schouders wisselde. In de Tour zijn dergelijk spannende episodes eerder uitzondering dan regel.

Tekst loop door na de afbeelding.

passo di Gavia

Passo di Gavia (Italie, Dolomieten).

Ook in de zwaarte van het parcours lijkt de Giro de Tour te overtreffen. Weken met opeenvolgende zware bergetappes, vooral in de slotfase van de race, zien we in de Giro vrijwel jaarlijks. Ook daarin was de laatste zware week in Dumoulins Giro geen uitzondering. In de Tour komen zulke zware weken zelden voor en dan meestal ook nog niet in de beslissende eindfase van de race. In navolging van de Giro d’Italia en de Vuelta a España heeft de Tour de France vorig jaar voor het eerst het zwaarste deel van de race naar het einde van de wedstrijd verlegd en dat leverde direct een van de spannendste Tours sinds jaren op. Laten we hopen dat dit geen toeval was. Sportief gezien lijken de Giro en de Vuelta dan toonaangevend te zijn en dat laat de dominante positie van de Tour toch enigszins wankelen.

En, zult u zeggen: 'het deelnemersveld dan?'. Tot het laatst waren Dumoulins directe tegenstanders: de Columbiaan Nairo Quintana (tweede), de Italiaan Vincenco Nibali (derde) en de Fransman Thibault Pinot (vierde). Quintana won eerder de Giro (2014) en de Vuelta (2016) en was 2x tweede (2013, 2015) en 1x derde (2016) in de Tour. Nibali won 2x de Giro (2013, 2016), 1x de Tour (2014) en 1x de Vuelta (2010). Verder was de Italiaan 1x tweede (2011) en 1x derde in de Giro (2010). Pinot behaalde al eens een 3e plaats in de Tour (2014). Met andere woorden, Dumoulin versloeg een gezelschap dat we zeker Tour-waardig mogen noemen.

Samengevat: door de grote media-aandacht voor de Tour is deze race belangrijk voor de sponsoren, waardoor de commerciële druk op de renners toeneemt. Om daaraan tegemoet te komen zetten de ploegen hun sterkste renners in. In dat opzicht heeft het Nederlandse sportjournaille waarschijnlijk gelijk als ze zeggen dat de Tour de belangrijkste wedstrijd van het jaar is. Maar sportief gezien kan de Tour al lang niet meer wedijveren met de Giro d’Italia en Vuelta a España. Ik kijk jaarlijks meer uit naar beide laatst genoemde wedstrijden, dan naar de bombastische Tour de France.

De opmerking dat het wel heel dom is om je krachten in de Giro te verspelen, als je de Tour wilt winnen, was volstrekt irrelevant. Dumoulin wilde dit jaar de Tour helemaal niet winnen. Sterker nog, hij doet niet eens mee aan de Franse ronde. Tom wilde Giro d’Italia winnen en daar is hij glansrijk in geslaagd.

Tot slot mogen we de fantastische prestaties van Bouke Mollema en Steven Kruiswijk niet vergeten. Drie Nederlanders die vrijwel tot het einde meestreden in de top van het klassement van een grote ronde. Het is ongekend. Er staat de Nederlandse wielerliefhebbers mooie tijden te wachten.

***

Copyright © 2006-2022 - Dr. Bram Brouwer - All Rights Reserved