[293]

Home | Terug


Gezondheidszorg 500x265In en eerdere column vertelde ik dat ik begin mei werd geopereerd aan mijn rechter oog. De voorlaatste keer dat ik voor mijzelf in een ziekenhuis kwam was toen Æbe Haima mij naar het Triotel in Leeuwarden verwees. Bij een val in een wielerwedstrijd was mijn sleutelbeen van mijn borstbeen afgescheurd. Æbe Haima, zult u zich afvragen? Haima was in 1946 en 1947 PC-winnaar en vanaf 1952 huisarts in Weidum tot Jan Luit Lukkes in 1992 zijn praktijk overnam. Lukkes is alweer opgevolgd door Lize Roetman en Æbe Haima is al lang niet meer onder ons. Het Triotel fuseerde in 1982 met het Sint Bonifatius Hospitaal en Diaconessenhuis tot het huidige Medisch Centrum Leeuwarden. Met andere woorden, ik was een nieuweling in de huidige door marktwerking en zorgverzekeraars gedomineerde 2e-lijns-gezondheidszorg.

Mijn optometrist verwees mij via huisarts Lize Roetman naar een oogarts. Bang gemaakt door berichten over opgeheven en fuserende ziekenhuizen zag ik het zwerk drijven. Ik verwachte lange wachtlijsten, wachttijden en zorgverleners die meer tijd voor hun administratie nodig hadden dan voor mij. Maar hoe anders zou mijn ervaring zijn. Ik koos voor de oogkliniek van het Antonius in Sneek. Voor de eerste afspraak moest ik drie weken wachten, dat leek mij redelijk. Op de dinsdag na Pasen had ik mijn eerste afspraak. Er was een operatie nodig in mijn rechter oog. Later die week zou ik gebeld worden voor de operatiedatum. Op donderdag kreeg ik een telefoontje dat mijn operatie al een week later gepland kon worden en dat het preoperatief spreekuur van de anesthesist dan op maandag gepland was. Bij een controleafspraak, één dag na de operatie, bleek dat alles was gegaan zoals bedoeld. Alles was in anderhalve week gepiept.


Mijn complimenten voor het Antonius Sneek


Maar ook tijdens mijn afspraken verliep het vlotjes. Bij een zuil in de grote hal van het Antonius moest ik mij melden met een identiteitsbewijs. Die zuil haalde mijn gegevens op, om die te laten controleren en te accorderen. Vervolgens kreeg ik een bonnetje dat vermeldde waar ik heen moest. Op de plaats van bestemming moest ik de QR-code op dat bonnetje laten scannen, zodat men wist dat ik in de wachtkamer zat.

Hoewel ik per afspraak door meerdere hulpverleners werd gezien, verliep dat steeds zeer vlot. Bijvoorbeeld: bij een controleafspraak moest ik mij om twintig over negen melden. Om tien over tien stond ik weer buiten, ondertussen gezien door drie zorgverleners. Mijn complimenten voor het Antonius Sneek.

***

Copyright © 2006-2022 - Dr. Bram Brouwer - All Rights Reserved